บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อนาเสนอพัฒนาการและกรอบในการศึกษามานุษยวิทยาดิจิทัล ผ่านแนวคิดทฤษฎี Technological Mediation Theory หรือ “ทฤษฎีเทคโนโลยีสื่อกลาง”ซึ่งทาการศึกษาและสรุปออกมาเป็นกรอบแนวคิดสาหรับการศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างบทบาทของเทคโนโลยีที่มีต่อมนุษย์และสังคมไว้ทั้งนี้ทฤษฎีดังกล่าวได้มีพัฒนาการมาจากสานักปรากฏการณ์นิยมที่มี มาร์ติน ไฮเดก ผู้นาเสนอแนวคิดที่ให้ตระหนักถึงบทบาทของเทคโนโลยีที่มีมากกว่าการเป็นแค่วัตถุสิ่งของ แล้วมีการพัฒนาต่อยอด มาสู่ยุคร่วมสมัยปัจจุบัน มาเป็นสานักหลังปรากฏการณ์นิยมโดยมี ไอเดเวอร์บีค และโรเซ็นเบอร์เกอร์เป็นนักคิดที่สาคัญและมีอิทธิพลต่อนักคิดคนอื่นๆ ที่สนใจศึกษาในแง่มุมเดียวกันตลอดจนรวมไปถึงการศึกษาเทคโนโลยีดิจิทัลที่มีอิทธิพลต่อการกาหนดหรือปรับเปลี่ยนรูปแบบการดารงชีวิตของมนุษย์ให้ไปสู่ความเป็น Digitalization (ดิจิทัลไลซ์เซชั่น) หรือการทาให้กลายเป็นดิจิทัลซึ่งการศึกษามานุษยวิทยาดิจิทัลนั้นอาศัยระเบียบวิธีวิจัยโดยทั่วไปในการศึกษาบทบาทของเทคโนโลยี และรวมถึงเทคโนโลยีดิจิทัลมีผลต่อการจัดระเบียบความสัมพันธ์ของมนุษย์กับโลก และสังคม โดยการใช้กระบวนการศึกษาตามแนวทางที่เป็นที่นิยมของนักมานุษยวิทยาทั่วไปในปัจจุบัน เช่น การใช้วิธีการรายงานชีวิตประจาวัน